Од опсесивно-компулсивно нарушување боледуваат една од сто возрасни.
Најчестите опсесии се стравот од зараза и губење на контролата.
Еден од 100 возрасни кога излегува надвор од куќата барем еднаш се враќа за да потврди да не е случајно оставена пеглата или шпоретот неисклучен. Често и после оваа контрола, сомнежот продолжува да ги нарушува мислите и ја намалува способноста за вршење на работа .
Со текот на времето на таквата личност и станува се потешко да излезе од дома без да стравува дека сите активности ги извршила како треба и не заборавила ништо.
Станува збор за опсесивно-компулсивно нарушување,кое може да се појави уште во детството ,а се проценува го има едно на 200 деца или адолесценти.
Болеста обично почнува помеѓу 10-та и 12-та година или во периодот на доцната адолесценција и раните зрели години. Тие кои страдаат од ова нарушување се карактеризирааат со опсесивни мисли и / или компулсивни акти, кои со време стануваат се поинтензивни пречејќи им на другите битни активности – одење на училиште, работа, дружење, семејни обврски.
Најчестите опсесии се: страв од контаминација (нечистотија, вируси, телесни течности, зрачење), страв од губење контрола (страв од самоповредување, повредување на другите, кражба), перфекционизам, страв од одговорност за различни застрашувачки настани, несакани мисли со сексуални или верски содржини.
Најчести (kompulsivni) обврзувања се: прекумерно миење и чистење (миење раце, туширање, миењето заби, просторот за живеење или плакарот со страв од инфекција, а на точно одреден начин или одреден број пати), проверка, повторување (движењата на телото, рутински активности или пишување и читање), за собирање на непотребни предмети, поставување работи правилно во правилен редослед … Често овие луѓе повторуваат повеќе поврзани активности одреден број на пати,на точно одреден начин на допирање,трепкање и тропање.
Оваа состојба не поминува спонтано, лечењето е неопходно.Лекарска терапија е првиот избор, во комбинација со психотераписки активности. Повеќето студии покажуваат дека луѓето кои биле третирани само со лекови покажаа 40-60 проценти подобрување, додека оние третирани комбинирано со лекови и психотерапија имаат 60-80 проценти подобрување.
